بررسی میزان موفقیت احیا ی قلبی ریوی داخل بیمارستانی و عوامل مرتبط با آن

چکیده مقدمه: احیا ی قلبی ریوی مجموعه ی اقداماتی است که به منظور بازگرداندن حیات پس از مرگ بالینی انجام می شود. احیای قلبی در بیماران بستری در بیمارستان روز به روز گسترش بیشتری پیدا کرده است. با توجه به تفاوت های عمده ی ترکیب بیماران و نیز سرعت شروع احیا و وجود تیم احیا در بیمارستان عوامل موفقیت این دو تفاوت های عمده ای با هم دارند. به منظور بررسی عوامل مرتبط با موفقیت احیای قلبی -ریوی داخل بیمارستانی مطالعه ی حاضر انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه ی توصیفی- مقطعی کلیه ی موارد احیای قلبی داخل بیمارستانی در بیمارستان ولی عصر زنجان طی سال 1387 مورد مطالعه قرار گرفت. رابطه ی متغیر های سن، جنس، نوع بیماری، فاصله ی بستری تا ایست قلبی، فاصله ی کلاپس تا شروع احیا، فاصله ی کلاپس تا حضور تیم احیا، فاصله ی کلاپس تا شروع انتوباسیون، فاصله ی کلاپس تا کاردیوورژن، اولین ریتم قلب در مونیتورینگ پس از ایست، تعداد دفعات احیا، محل بستری، طرز ایست قلبی، و بخش بستری با موفقیت احیا آنالیز شد. یافته ها: از 302 مورد احیا انجام شده (54 درصد زن و 46 درصد مرد) 72 مورد احیا (8/23 درصد) موفقیت اولیه و 10 مورد احیا (3/3 درصد) موفقیت نهایی داشتند. در این مطالعه پس از تعدیل کردن سایر متغیرهای مداخله گر متغیرهای فاصله ی کلاپس تا حضور تیم احیا، مونیتور نبودن بیمار قبل از ایست قلبی و اولین ریتم در مونیتور به طور مستقل پیش گویی کننده ی موفقیت احیا بودند. نتیجه گیری: وجود تیم احیا در بیمارستان و استفاده هر چه سریع تر از آن مهم ترین عامل افزایش کارایی احیا داخل بیمارستانی است. ولی استفاده از مونیتورینگ و استفاده از بخش های ویژه، در عمل باعث افزایش موفقیت نیستند. به نظر می رسد چون مونیتورینگ بیماران و استفاده از بخش های ویژه خیلی دیر و فقط برای بیماران مشرف به مرگ مورد استفاده قرار می گیرند، لذا کمکی به افزایش کارایی احیای قلبی نمی کنند.